Yok Olma

Kimsenin yokluğu bu kadar korkutmazdı beni. Kendimi zor günlerin adamı
görürdüm ya, hiçbir güçlüğün beni, bırak yıkmayı sendeletmeyeceğini bile
düşünürdüm.

Oysa şimdi yarımım. Ve sen böylesine uzakken
benden, hiçbir zaman tam olamayacağımı da biliyorum.

`Tasalanma`
diyeceksin, tasalanmayayım ama kendime bakıyorum da bir kaç umut
kırıntısı dışında hiç bir şey göremiyorum.

Nerede olduğunu bilmek
ya da döneceğin umuduyla yaşamak da kandırmıyor beni.

Her sabah
sensiz uyanmaktan, her günün sensiz geçmesinden korkuyorum artık. Bu
yüzden uyanmak istemiyorum `uyuduğum uykuları`...

Ve geceler...
ne yıldızları görüyorum ne gecenin sesini duyabiliyorum. Saniyelerin ne
kadar uzun, ne kadar bitmez olduğunu görüp şaşırıyorum. Zamanı bu kadar
geçmez kılan sensizliği lanetliyorum. Bir maraton koşucusu gibiyim. Ama
finişe ulaşamıyorum bir türlü.

Bildiğim bütün hasret şarkılarını
ard arda ekleyip söylüyorum. Sesimi kendim bile duymuyorum. Ertesi gece
bir kez daha... Her gece aynı hüzün...

Senden bir iz göreceğim
diye sokaklara çıkmıyorum artık. Bu kentin her yerinde sen varsın
biliyorum. Ve hiçbir köşe başından çıkmayacaksın üstelik.

Yaşamaksa
yaşıyorum elbette. Şairin dediği gibi `senden uzak olduktan sonra nerde
olsa yaşıyor insan.`

Yokluğunu kabul etmek böylesine zorken hiç
olmama ihtimalini düşünemiyorum bile.



Bekleyeceğim seni.
Zor olacak, çok zor olacak ama bekleyeceğim.

Bu yarım yüreğin
diğer yarısı, yani sen....

Geleceksin değil mi?

Bildiğim bütün hasret şarkılarını
ard arda ekleyip söylüyorum. Sesimi kendim bile duymuyorum. Ertesi gece
bir kez daha... Her gece aynı hüzün...

aynen ablam her gece aynı hüzün.yine de şükürler olsun ...