Kent Katili

Başımda ölüm yumağı dönerken
Ve aslında elimdeki 'hiçbirşey' bu kadar senken
Kabuslardan düşlere çıkartmalarla yaşıyorum
Gözlerimi kapatıp 'an'ları düşünüyorum
Açsam, koca kent kararacak gibi..

Yüzünün vakti akşamı çalarken
Ve denizin maviliği bu kadar yalanken
Baharda bir yaprakla beraber soluyorum
Hafif bir rüzgarla saçlarımı dağıtıyorum
Toplasam, kent yıkılacak gibi..

Ufkumun çizgisine çatlaklar sızarken
Ve sen herşeye rağmen uykunu bu denli severken
Polyanna'nın ellerinden zehirli elmalar çalıyorum
Masallardan arta kalan vaatlerle kendimi avutuyorum
İnanmasam, kent delirecek gibi..

Başıboş caddelerde izini tadarken
Ve yokluğun inadına tenime çizilirken
Bir şiirin öfkesinden seni kaçırıyorum
Sır saklamaz bir aynada yüzümü arıyorum
Bulsam, kent kaybolacak gibi..

Yollar yolsuz, raylar tozluyken
Ve ben kalbimi çoktan yâr ağacında asmışken
Ertesi sevilmez kısa soluklara meydan okuyorum
Havasına hasret, nöbetine küfret! kiniyle varıyorum
Adım atsam, kent/te ölecek gibi....

kayıp