VEFA Nedir ? Nasıl tarif edersiniz...?

Vefa.../Sözü yerine getirmek.../Korumak/Kollamak/Sadece insana değil güle vefa/Rabbe vefa...

Vefa yok, ahde hürmet hiç… Emanet lafzı bi medlul
Yalan rayiç, hıyanet, mültezim her yerde, hak meçhul!
Ne tüyler ürperir ya RAB! Ne korkunç inkılâp olmuş:
Ne din kalmış, ne iman, din harap, iman serab olmuş

Böyle başlamalı aslında göremediğimiz vefadan ele kalan mısralar...
Dilimizin ucuna bile gelmeyen anlar kalmış geriye.
Sözünü tutmayan diller
Sahte bakışlar kalmış ardısıra...
Sonra ne kadar vefalı olduğumuzu sorgularız elbette.
Zamanın iliklerine karışan vefa duygusu artık nerede derken
Aklıma M.Akif'in bir anısı geliyor...


‘’’ M.Akif bir gün arkadaşlarından Eşref EDİP’LE öğle yemeğinde buluşmak için sözleşmişlerdi. Eşref EDİP Vaniköy’de oturuyordu; kendisi Beylerbeyinde. Öğleden bir saat evvel oraya gidecekti.o gün öyle bir yağmur vardı ki, her taraf sel oldu.Eşref EDİP, Mehmet AKİF’İN böyle bir yağmurda gelmeyeceğini düşünmüştü.Bu sebeple hizmetçiye döneceğini söyleyerek, evden çıkup yakın bir komşuya gitti.Yağmur devam ediyordu.O evden çıktıktan bir süre sonra Mehmet Akif, o yağmura rağmen Eşref EDİP’in evine gelmişti.
Eşref EDİP, evine döndüğünde onun geldiğini hizmetçiden öğrenmişti. Akif sırılsıklam bir halde olmasına rağmen içeriye girmemiş, ‘’selam söyle’’ diyerek yağmura aldırmadan gerisin geriye gitmişti.
Eşref EDİP ertesi gün kendisini bulmuş durumu anlatarak özür dilemek istemişti. Ama Mehmet Akif bu olaydan dolayı kırılmıştı.Ve Eşref EDİP’e şu unutulmayacak cevabı veriyordu.
— Bir söz ya ölüm veya ona yakın bir felaketle yerine getirilmezse mazur görülebilir….

Elbette böyle insanlar vardır.Ama artık sayılarını bilemediğimiz kenarda köşede kalan.Sözün önemini kavrayamıyoruz işte.Oysa söz verildi mi tutulması gerekirdi değil mi?Artık o kadar çok şey için söz veriyoruz ki ve yerine getirilmiyor.Zamana yenilen insanlar ve sözler kalıyor lahzada...
Ahh vefa...Nerelerde kaldın acaba?
Ahh vefa sinemizi açsak sana yeniden doğrulur mu Hakka sevda....
Önce kendimize verdiğimiz hallere vefasızlık ettik.Sonra kalu belada Rabbimize verdiğimiz sözden döndük.İlk vefasızlık böyle mi başlamıştı acaba?Oysa biz Yusuf'un(a.s) kuyusundaki vefayı bilirdik.Oysa biz “Bana bir harf öğretenin kırk yıl kölesi olurum” diyen kültürün içindeki vefayı bilirdik.Sıddık sıfatıyla Hz.Ebubekir'in (r.a) vefasını bilirdik Efendimize(s.a.v) karşı.Yoksa unutuyor muyuz yavaş yavaş...Dünyaya kapılmışken yola olan vefamızı unuttuk.Ey en güzel gül derken diken oluruz dedik vefamızı unuttuk.Yeryüzünde vefa yok mu artık.Burada yoksa elbet ötelerde vardır vefa...Umud yanıbaşımızda her şeye rağmen yazarken bunları yine bir vefa vardır diyerek dua ile inşaALLAH diyorum kendimce....

Vefasızlık olmamalı insanoğluna karşı.
Verilmiş sözlerimiz varken bu kadar ahde vefalı olmalı...
Sağol hoşgeldin inşaALLAH kardeşim ama gelirken çok derin bir cümleye imla oluverdin.
EyvaALLAH.
Sorularda kaybolmak güzeldir elbette ama kıyıda köşede kalan vefayı yeniden yüceltmek temennisiyle...


alıntı