Sen...

sen uzaksın bana ve bir o kadar da yakın.
kabullenmek istemediğim, hissetmekten korktuğum bir duygu var
içimde sana karşı günden güne büyüyen.
o duygunun vücudumu sarmasını istemiyorum.
eğer ufacıkda olsa bir yer verirsem ona bu zamanla beni
kahreder ve ben kendimi asla affetmem.
gözlerimi gözlerinden kaçırmamın ,
seni görünce, seninle konuşunca heyecanlanmamın,
seni düşünmekten büyük bir keyif almamın,
seninle birlikte olduğumda elini tutmak isteyişimin,
dudağına bir buse kondurmak isteyişimin,
bunların hepsinin bir nedeni olmalı.
ve bunların ötesinde ne hissedersem hissedeyim,
sadece bu hissettiklerimin bende gizli kalacağını, ne olursa olsun senin bunları
asla öğrenmemen gerektiğinin bilincindeyim.
bu yazıyı oturmuş sana yazıyorum işte.
belki bir gün olurda bir tesadüf eseri eline geçer bu yazı ve sen bunu okurken yazarına
takılır gözlerin, şaşırırsın benim adımı orda görünce ve belki merak edersin bunun kime yazıldığını. bilemezsin ki o yazının senin için yazıldığını.
her mısrasında, her kelimesinde senin olduğunu.
bilseydin ne hissederdin ki, bunu bilmeyi isterdim. ufacıkta olsa yüreğinde
benim için ne hissettiğini, zaman zaman beni düşünüp düşünmediğini,
hepsini bilmek isterdim. ama bunları senden duymak istemezdim.
isterdim ki martılar fısıldasın beni sevdiğini,
denizler senfoni orkestrası kursunlar senin bana sevgini anlatacak,
yıldızlar kayarken beni sevdiğini çizsinler gökyüzüne. yada gözlerin
gözlerimdeyken seni seviyorum de içinden, ben onu hissederim.
imkansızlıklar kahrediyor beni. ama yinede şikayetçi değilim. zaten
istesek de seninle iki çılgın aşık olamıyacağımızın farkındayım.
bu duygu beni korkutuyor ve rahatsız ediyor çünkü doğru değil.
ne doğru ki hayat da zaten...
sana yazıldığını bilmediğin ve belki hiç haberin bile olmayacak bir yazı bırakıyorum.
şuan beni duymasan da , ve bunu hiç bir zaman bilmeyecek ve anlamayacak
olsan da ilk ve son kez söylüyorum bunu ''seni seviyorum herşeye rağmen''