Ahmet Bey

Ahmet Bey

Bir devlet dairesinin büyük bir odasında 8-10 memur çalışırmış.
Bunlardan iki tanesinin masaları karşı karşıya olmasına rağmen
senelerden beri hiç birbirleri ile konuşmamışlar, tanışmamışlar.
Memurlardan biri saat tam beşte önündeki bütün dosyaların muamelesini
bitirir ve çıkıp giderken diğer memur önündeki dosyaların işi bitmediği
için hep geç kalırmış. Bu böyle senelerce sürüp gitmiş. Bir gün dehşetli
bir kar fırtınası başladığı için kimse daireden çıkamamış. Bütün gece
orada kalmak zorunda olduklarını anlayan memurlar dışarıdan kebap,
lahmacun, rakı getirtip eğlenmeye başlamışlar. Masaları çok yakın olduğu
halde birbiri ile hiç konuşmayan iki memur alelacele kurulan rakı
masasında da yan yana düşmüşler. Bir tanesi kadehini kaldırıp:
-Yahu arkadaş bu kadar senedir hiç konuşmak kısmet olmadı. Haydi şerefe!
demiş. Öteki:
-Şerefe arkadaşım, deyip mukabele etmiş. Kadehi ilk kaldıran
-Arkadaşım senelerden beri konuşmadık. Bari bundan sonra arada bir iş
bitince beraber çıkalım, köşedeki meyhanede bir iki kadeh çekelim,
demiş. Öteki memur:
-Çok iyi olur ama benim işim sizinki gibi saat 5 te bir türlü bitmiyor.
Siz nasıl oluyor da işinizi tam zamanında bitirebiliyorsunuz? diye
sormuş. Öbürü cevap vermiş:
-Kimseye söylemiyeceğine dair söz verirsen sana bir sırrımı
açıklayacağım, demiş ve anlatmaya başlamış:
-Bana karışık, içinden çıkılması zor olan bir dosya getirdikleri zaman
üstüne "Ahmet Bey'e havale" yazıp kaleme geri gönderirim. Senelerce
önce, nasıl olsa bu koca bakanlıkta bir Ahmet Bey vardır, diye düşündüm
ve haklı çıktım. Şimdiye kadar havale ettiğim dosyaların hiçbiri bana
geri gelmedi.
Öteki adam ayağa kalkmış, elini uzatmış ve :
-Galiba artık tanışmamızın zamanı geldi, bendeniz Ahmet demiş..

Öteki adam ayağa kalkmış, elini uzatmış ve :
-Galiba artık tanışmamızın zamanı geldi, bendeniz Ahmet demiş.. GÖZÜNÜN ÜSTÜNEDE BİRTANE VURSAYMIS UYANIĞIN HAK ETMİŞ.