GİDENİN ARDINDAN

Bazen yar gider…

Gidişiyle yollara bölünür yüreğimiz.Ve tarifsiz yaralar en mahrem köşelerimizi
işgal etmeye başlar. Adını koyamadığımız hüzünler attığımız her adımda habersiz
çıkıverir karşımıza. Gidişiyle yürek kentimizin bütün bütün sokakları param
parça olur ve attığımız her adımla garip bir gurbetin ummanına demir atarız.

Tanıyamadığımız bir kalbimiz vardır artık. Ve hasrete dair yoldaşlık eden
türkülerimiz. Göz bebeklerimiz birçok noktaya bakar ama aslında gördüğümüz o
gelmeyen ve bir türlü gelemeyen ve beklide bir daha hiç göremeyeceğimiz yarin
endam-ı hayalidir. Kulaklarımız birçok sesi işitir işitmesine de aslında
duyduğumuz hep yarin sesidir.
Şimdi bir sessizlik vardır yürek kentimizin en
işlek caddelerinde bile bir ıssızlık. Bir evin terkedilmiş ilk günü gibiyizdir
artık. Garip bir izdihamın hengamesinde bir oraya bir buraya gayr-i ihtiyari
sürükleniriz. Nedendir bilinmez ama aynalardan saklarız kendimizi ve o açık
sözlü, sözünü esirgemeyen camlara bakmayı istemeyiz. Korkarız beklide aynalara
bakmaktan. Çünkü orada şahit olacağımız suret ayrılığı yaşayan ve ayrılığı
koklayanın suretidir…
Bazen yar gider….
Gidişiyle yeni bir mevsime gebe
kalır gönül. Atılan her adım ve geçen her yeni gün yeni gurbetlerin
haberciliğine soyunuverir. Yeni yaralar demektir yeni mevsimler. İlaç olacağı
düşünülür zamanın fakat akan her saat an be an özlemi tattırır.
Bu deli firak
yüreğin dört bir yanını işgal ederken yare benzetilir nereden geldiği bilinmeyen
meçhul bir yüz. Bir an yürekte nihayetsiz bir sürür peyda olur. Gözlerim
bakışındaki dalgınlığa ve kalpteki bu masum titrekliğe bir isim bulunmaz. Ve bu
nihayetsiz yürek atışları garip bir zamana sürükleyiverir farkındalığımızın
tamamen dışında bizi. Fakat bütün bunlar zamanın durduğu ve bu mefhumun adeta
sukut-u mutlak ettiği bir anda zuhur etmektedir.
Ve benzetilen o meçhul yüz
hiçbir zaman yarin yüzü olmayacaktır. O hiç gelmeyecek ve biz gözlerimizi biraz
daha kısarak ve yüreğimizi biraz daha burkarak sessiz göz yaşlarıyla umutsuz
umutlara koşacak ve ağlamaya devam edeceğizdir. Gariptir ama aşığın vuslatı
biraz haric-i imkandır. Ağlamak ve herdem özlemek ona daha bir yakışmaktadır.
Çünkü o artık bir çileler vadisinin gönüllü erlerinden biridir. Çeker de çeker.
Sızım sızım sızlarda kimselere belli etmez arz-ı halini. Bunun için tabib dahi
istemez kendine. Ve gelen tabibe el çek yaramdan diye türküler yakar. Aşk
derdiyle hoşem tabib el çek yaramdan….
Bazen yar gider….
Gidişiyle azgın
bir ırmağın sularına kapılır kalbimiz. Ve simsiyah geceler eline aldığı kalın
bir kırbaçla insafsız tokatlar atar yüreğimize en vurgun saatlerde, hasret ve
özlem kokulu. Bir sistir, bir buğudur kaplar yollarımızı. Hiç tabela rehberlik
edemez olur bize. Hiçbir yeşilin, hiçbir mavinin bir kıymeti ve bir albenisi
kalmaz gözlerimizde. Bir yangındır sarar içimizi, bir alevdir kor misali
yangından yangına sürükler bizi…
Bazen yar gider….
Gidişiyle yürek
kentinin bütün kasabaları bir bir işgal edilir. Nedensiz ve sebepsiz sıkıntılar
tıpkı bir eylül insafsızlığıyla tarif-i meçhul acılara sürükler bizi. Bir gönül
eri ararız, bir muptelay-ı aşk ve bir hüzn-ü meczub… Fakat kimseler anlamaz
bizi. Kimselere anlatamayız arz-ı halimizi. Bu ağır ahval içinde biz bir kere
daha anlarız ki;
bu aşk denilen mefhum hasretle yoğrulmuş, acıyla pişirilmiş
ve ayrılıkla sunulmuş çileler vadisinin köle sultanlığından başka hiçbir şey
değildir….

HAYATTA GİDENE KAL DEMEKTEN ZOR BİRŞEY YOKTUR. DİL DİYEMEZ BELKİ AMA YÜREK GİTME DER AMA ÖNEMLİ OLAN KARŞINDAKİ YÜREĞİNİ OKUMAYI BİLSİN...GÜZEL OLMUŞ ARKADAŞIM DEVAMINI BEKLİYORUM YAZILARININ

teşekkür ediyorum aslı..