ARTIK AĞLAMAK İSTEMİYORUM

ARTIK AĞLAMAK İSTEMİYORUM

Farkında mısınız, son dönemlerde Türk halkı sık sık boykota çağırılıyor! Son on beş yirmi yılda kaç kere bu millet isyana, mitinge, boykota çağırıldı bir düşünün!

Mehmet Ali Bulut

Neden hep acılar bize düşüyor?

Gerçi İsmet Özel’e göre bunun nedeni zahir: ‘Türk, savaşan Müslümanın adıdır’ da ondun!

Hadiseler onu haklı çıkartıyor. Evet eksikliklerine rağmen Türk milleti hala bu ümmetin ‘kaim/güçlü topluluğudur’ (Ali İmran,104) ki ümmetin başı ne zaman derde girse imdat için bu millet akla geliyor ki gelip ateşe su döksün!

* * *
Kendimi bildim bileli, mazlumuz! Hep biz imdat istiyoruz, hep biz yalvarıyoruz diğer ümmetler: ‘yapmayın, etmeyin!” diye

Kimse bize “insaflı olun!” demiyor. Kimseye bir şey yapacak halimiz yok ki! Bu ümmet bir iki asırdır, kendi mukadderatını başkalarının insafına bırakmış. Bu bir vaka! Sebepleri şudur budur demenin manası da yok. Biz acz içindeyiz ve her acemi berber, bizim kanımızı akıtarak kelle tıraş etmeyi öğreniyor!

İşte bakın:

1987’de Bulgaristan, Müslüman azınlığı isim değiştirmeye zorladı ve değiştirmeyenleri sürgün etti. Bu insanlık dışı eyleme Türkiye’den başka dur diyen olmadı.

1990’lı yılların başında Saddam, Kerkük, Musul, Süleymaniye, Halepçe’de katliamlar yaptı. Yüz binler yine yüzlerini Türkiye’ye döndüler ve imdat istediler. Türkiye topraklarını ve bağrını açtı.

Yine 1990’lı yılların başında, Bosna, Avrupa’nın gözü önünde doğrandı. Kadınların utanç çığlıkları ve Müslümanların feryadı arşı tuttu ki sonunda Amerika bile Türkiye’nin baskısı ile insafa geldi de kan ve gözyaşı durdurulabildi.

İşte size Kafkaslar! Kolu kanadı kırılmış, evi barkı yanmış, bütün umutları elinden alınmış asil bir çocuk gibi oturmuş ağlıyor... Düne kadar kendi halklarına insafsızca zulmeden Irak, şimdi ağıla dalmış sırtlanların elinden ne yapacağını bilmez halde… Filistin’in ağlamaktan göz pınarları kurumuş.

Ve şimdi bağrımız yeni bir yangın düştü. Maşrığın acısı mağribi gölgeledi. Müslüman Uygurlar, cadde ve sokaklarda sürek avcına çıkmış askeri kıyafet içindeki Çinli canilerin önünde, seyip yılkılar gibi sağa sola yalpalayıp caddelere düşüyorlar. Ve dünya yine seyrediyor. Çünkü hiç kimse, senin gibi kardeşine ağlamaz!

Elbette acılarımız sadece yurtlarımızın talan edilmesi uzak ve yakın akrabalarımızın katledilmesinden de ibaret değil. Haysiyetimiz de dinimiz de şerefimiz de aczimizden dolayı ayaklar altında eziliyor.

Bir kendini bilmez çıkıp Resulullaha dil uzatıyor, biz boykot ediyoruz. Biri dinimize hakaret ediyor, biz yine boykot ediyoruz. İzanımız, şerefimiz, haysiyetimiz, ırzımız, namusumuz ayaklar altına alınıyor icabında, biz yine boykot ediyoruz.

Neye yarıyor? Kardeşini parçalayan canavarın bir de senden diş kirası istemesine! Biz hep ağlıyoruz. Ağlayamıyorsak çıkıp mitinglerde bağırıyoruz; ‘şunun malını almayın, bunun malına bakmayın’ diyoruz. Böylece vazifemizi yapmış oluyoruz(!)

Gerçi aciz insanın tepki verme meyli göstermesi de bir şeydir! Fakat böyle devam ederse biz daha uzun süre meydanlarda miting yapacak, malları boykot edecek, ağlayacak ve sıranın ne zaman bize geleceği korkusuyla yaşayacağız!

* * *

Bediuzzaman, 1918’de Tiflis’te, çıktığı bir tepeden şehri seyrederken yanına bir polis gelir. Kim ve nereli olduğunu öğrendikten sonra ona burada ne yaptığını sorar. O da ‘medresemin temelini atıyorum’ deyince, şaşkınlıkla “Burası Rus toprağı sen nasıl gelip burada medreseni kuracaksın!” demesiyle aralarında başlayan ilginç bir diyalog vardır.

Bediuzzaman, İslam ümmetinin o dönemdeki topyekun mağlubiyetini, “tahsile gitmiş olmakla” izah eder. Hint ve Mısır’ı andıktan sonra özetle “Kafkas ve Türkistan, İslamın ‘bahadır’ iki evladıdır. Rus’un harp akademisinde tahsile gittiler. Her biri zamanla şehadetnamelerini (diploma) alıp bir kıtanın başına geçecek ben de gelip burada medresemi kuracağım!” der.

Peki o ‘mustaid veledler’, o ‘zeki mahdumlar’ , o ‘bahadır evlatlar’ hala tahsilden dönmediler mi?

Dönmüş olmalılar ki birileri gidip ‘medresemi kuracağım’ dediği yere Türk okulu yaptırmış!

Öyleyse neden İslam yurtları hala acı içinde kıvranıyor? Elbette çöküş gibi yeniden dikiliş de sancısız olmaz, acısız olmaz. Türkiye, 70 yıl boyunca, ‘laik’ olduğu için Müslümanların işlerine pek karışmak istemedi. Yeni yeni anlıyor ki laik olmak, acze layık olmayı içermiyor!

Evet, bin türlü kusuru da olsa bu iktidar, genel anlamda, milletin önünü açtığı ve milletin kendi kökleriyle yeniden buluşmasını sağlayacak azim inkılaplar yaptığı için bizi, gelecek adına ümitvar kılıyor. ‘O evlatlar diplomalarını alıp gelmişler’ dedirtiyor. Hele Davutoğlu gibi ne yaptığını müdrik bir insanın şu dönemde Dışişleri Bakanlığına getirilmesi başlı başına bir fiil-i hayrdır.

Böyle zülcenaheyn insanların işin başına getirilmesi millet adına fikir söyleyecek olanları da cesaretlendiriyor. Bendeniz de bundan cesaret alarak bir teklifte bulunmak istiyorum:


Ya Başbakanlığa bağlı, amacı tarif edilmiş bir Sınır Ötesindeki Akrabalarımız Bakanlığı kurulsun ya da Dışişleri Bakanlığı bünyesinde bir ‘Sınır Ötesindeki Akrabalarımız Ünitesi”

Önden giden atlılar az çok zemin çalışması yaptıkları için, bu ünite istihdam ve meseleleri tespitte de fazla sıkıntı çekmeyecek…

Bu ünite, İslam yurtlarının problemli bölgeleri üzerinde çalışacak. Bir niza, kaçınılmaz bir vaka olmadan önce, tedbirler ve çareler üretecek. Çünkü oldubittilere tepki vermekten kendi meselelerimizi çözmeye fırsat bulamıyoruz.

İşte Urumçi! Yine hazırlıksız yakalandık. Yine işi mitingler ve birleşmiş milletlerle çözmeye çalışıyoruz. Hâlbuki orada acı, ben geliyorum diyordu yıllardır. Ama idarecilerimiz “Yurtta Sulh Cihanda sulhu’u bugüne kadar ‘kös kös oturmak’ sandıkları için, Doğu Türkistan’ı görmezlikten geldiler.

Esasında bugüne kadar hep görmezlikten geldik. (Belki de başka çare yoktu!)

Şimdi artık, milli menfaatlerimizi ilgilendiren meselelere karşı uyanık ve kararlı bir hükümetimiz var. Hem millet de uyanmış. Geleceği tasarlamamız gerekir. Eğer biz geleceği önceden tasarlamaz ve tedbir almazsak, olaylar bizi en güçsüz zamanda yakalar.

Türkiye ta işin evvelinde, yani Çin’in açılmaya ihtiyaç duyduğu 1990’lı yıllarda meseleye ciddiyetle eğilip ticari bağlantıları onların huzuru ile ilintilendirseydi Urumçi’de iş bu noktaya gelmez, bugün şu kritik noktada Çin’i karşımıza almaya gerek kalmazdı. Çünkü Çin cidden geliyor!

Şimdi biz Çin mallarını boykot edelim” diye bağırıyoruz ya, biz tedbirimizi alıp stratejimizi ona göre koysaydık, Çin, ‘startejik/ticari ortağını’ kızdırmamalıyım” diye tedbir alacak, şu olaylara fırsat vermeyecekti.

Evet, bizim yapabildiğimiz boykot çağrısı! Tamam, boykot edelim. Edelim de artık kullanabileceğimiz bir şey kalmadı. Bütün ömrümüz boykotla geçiyor!

Akıllı adam, kendisini tepki koyacak hale düşürmez. Elbette dünyanın problemleri bitmez. Ama problemlerini tespit edip üzerinde çalışma yapanlar daha az zayiatla sıkıntıları atlatırlar.

* * *

İşte bu komisyonlar veya bakanlık, Türkiye, gerçek anlamda ümmete sahip çıkacağı güce ulaşıncaya kadar dünyanın neresinde olursa olsun bizi ilgilendiren/ilgilendirme ihtimali bulunan meseleleri masaya yatırarak çözüm yolları üretmek ve onu hükümetin önüne koymakla sorumlu olacak!

Elbette bu komisyonların başında seçme diplomatlar bulunacak ve kendilerine ait bir bütçe olacak. Abdülhamit siyaseti…

Eğer onun uzak görüşlülüğü daha sonraki siyasetçiler tarafından anlaşılsaydı, Filistin toprakları hala bizde, Musul ve Kerkük petrolleri TC’nin malı olurdu. Urumçi bağımsız olmasa bile özerk olurdu. İsrail diye bir devlet olmaz, Barzani bir yığın acılardan sonra çıkıp ‘Biz Türkiyeye mecburuz’ deme ihtiyacı duymazdı. Çünkü aramızda bir sınır olmazdı!

Evet bütün bu saydıklarımın hepsi benim sınır ötesindeki akrabalarımdır. Gözyaşları beni üzer, acıları beni ağlatır ama artık ağlamak istemiyorum!