Kardelen ve Hercai

Kardelen ve Hercai



Günümüzden yıllarca önce birbirini çok seven iki çiçek varmış. Bunlardan erkek olan, sevgilisini o kadar çok seviyormuş ki, baharda açtıklarında diğer çiçeklerden onu kıskanıyormuş. Buna dayanamayan erkek çiçek, baharda binlerce çiçeğin içinde açmak ve kalabalığın içinde kaybolmak yerine kışın dondurucu soğuğunda açarak, canından çok sevdiği sevgilisini daha fazla görmeyi hayal etmiş. Yine bahar gelmiş tüm çiçekler toprağı yedi renge boyamış. Erkek çiçek, kışın kurduğu hayallerini anlatmış. Dişi çiçek de sevgilisinin fikirlerini çok beğenmiş ve bir dahaki sefere hiç kimsenin açmaya cesaret edemediği, kışın dondurucu soğuğunda açmak için sözleşmişler. Bahar bitmiş, yaz geçmiş ve kış gelmiş. Sevgilisine kavuşma hayalleri ile yerinde duramayan erkek çiçek, karın bir yorgan gibi kapladığı toprağı delerek yeryüzüne çıkmış.


Bembeyaz karlar içinde o renkleriyle göz kamaştıran sevgilisini aramış, aramış, aramış... Ama bulamamış. Ümidini yitiren erkek çiçek bir süre sonra üzüntüsünden boynunu eğmiş ve soğuğun şiddetine daha fazla dayanamayarak hayatını kaybetmiş. İşte o günden sonra aşkı için kışın dondurucu soğuğuna bile aldırmadan karların içinde açan çiçeğe kardelen ve ona sadık kalmayıp aldatan sevgiliye de hercai adı verilmiş.



Her kış açar kardelen çiçeği ve yalnızca göğe aşıktır artık..

Ve yüreğim derki ;

yüreğinde kardelen kadar cesaretin yoksa sakın ola aşık olma...









Kardelenin Öyküsü


kardelenin öyküsü bu
biraz ürkek
biraz çocuk
gökyüzüne sevdalı
aşkı arıyordu en son
bulamadıysa eğer
ağlıyor olmalı...

gözlerimin içine bakardı
tüm saflığınla..
ne desem yüzünden yaş akardı
bir gün koptu benden
şiir yazdım ona
okuyor olmalı...

gerçekler ona göre değil
düşlerde gezinirdi gece yarıları..
bir gün o da uyanacak ayrılıklara
belki ağlayacak sabaha karşı
ama şimdi.. şu an
uyuyor olmalı...

durup durup kaçardı benden
bir köşeye saklanırdı
cesaretin varsa sev derdi hep
ki o benim gökyüzümdü
anlamadı...


(ALINTI)