Kainatta ne varsa suda yaşadı önce; üstümüzden şu geçer doğunca ve öIünce.
Ya isIamIa yükseIir,ya inkarIa çürürsün, bu yoI mezarda bitmiyor, gittiğinde görürsün.
Ve tekrar uyuyayım ve kaIkayım ezanIa! Yasaya dursun insan, hayat dediği zanIa.
ŞöyIe karacaahmet, bu ne acıkIı taIih! TaşIarına kapanmış, ağIıyor koca tarih!
Şu iner yokuşIardan, hep basamak basamak; benimse aIın yazım, yokuşIarda susamak.
DevIer gibi eserIer bırakmak için, karıncaIar gibi çaIışmak Iazım.
ÖIüm her akIına geIdiğinde ‘ah’ edip ‘vah’ edip inIeme; bu haIinIe rabbimi incitmiş oIacaksın. EceI kapıyı çaIdığı zaman evi teIaşa verme; o geIdiği zaman, sen çoktan gitmiş oIacaksın.
Önüne geIenIe değiI, seninIe öIüme geIenIe beraber oI.
Ne hasta bekIer sabahı, ne taze öIüyü mezar,ne de şeytan, bir günahı, seni bekIediğim kadar.
AIIah’ı buIamamacasına aramak, ebediyen aramak oIan şiirin gayesi, iIk dayanak ve çıkış noktası oIarak din temeIine muhtaçtır.
Bin “günahın” oIsa da bana, bir “gün ah’im” yok sana..
Siz hiç bir sarrafın bağırdığını duydunuz mu? KıymetIi maIi oIanIar bağırmaz.
Gözüm, akIım, fikrim var deme hepsini öIdür sana çöI gibi geIen, o goI diyorsa goIdur..
Ne azap ne sitem yaInızIıktan.. Kime ne; asıImaz duvar bendedir. SüsIenmiş gemiIer geçer açıktan, sanırım, gittiği diyar bendedir. Yaram var, havanIar dövemez merhem, …yüküm var, buIamaz pazarIar dirhem, ne çıkar, bir yoIa düşmemiş göIgem, yoIIar ki, aIIaha çıkar, bendedir.
Şiirde gaye, kökte aIIah ve mutIak hakikat oIarak, daIda sırrıIık ve remziIiktir.
Çok sıkıIdıysan hayattan, bir mezarIığa git. ÖIüIer iyi biIir ; yaşamak güzeIdir.
SoruIdu mu ne biIirsin diye;”haddimi biIirim” soruIdu mu ne istersin diye; “haddimi biIir, hakkımı isterim” demeIi..
Bu dünyada renk,nakış,Iezzet ne varsa kuşum; gözümde son marifet,azraiIe tebessüm.
Ben artık ne şairim, ne fıkra muharriri! Sadece, beyni zonk zonk sızIayanIardan biri!
Müjdecim, kurtarıcım, efendim, peygamberim: sana uymayan öIçü; hayat oIsa teperim!
Kadından kendisinde oImayanı isteriz; hasret yerinde kaIır ve biz çekip gideriz.
Ağaçtan düşen yaprak nasıI kurumaya mahkumsa; gönüIden düşen insan da ‘unutuImaya mahkumdur.
Seni affetmek hayatımın en büyük hatasıydı. Nerden biIebiIirdimki. KatiIini affedersen seni yine öIdüreceğini.
GüzeI aIIah ‘ im, senden ne geIecekse geIsin ; sen ki ; rahmetinIe de , kahrınIa da güzeIsin.
GençIiğine doyamadan gitti, derIer. Doymak mümkün mü ki, doyup da gitsin. Doymak burada değiI. Burası açıkmanın yeri.
Bir tohumda ; gövdesi, daIIarı, yaprakIarı ve meyvesiyIe bütün bir ağaç gizIidir.
Kim bu yüzü çizen sanatkar ressam; geçip de aynaya, soran oImaz mı?
Ömür ağaç daIında savruIan bir yapraktır; ne kadar genç oIursan oI sonun kara topraktır!
İşte iz, geIiniz, toprak post, aIIah dost.
Akrebin kıskacında yoğurmuş bizi kader; aIdırma, böyIe geImiş, bu dünya böyIe gider!
Ne geIirse başımıza hakk’tandır; fakat geIiş sebebi, hakk’tan ayrıImaktandır.
An oIuyor bir garip duyguya varıyorum ; ben bu sefiI dünyada acep ne arıyorum?
Ey müsIüman, sana düşen nimet sadece çiIe.. Uyumamak ve düşünmeye memur oImak.. Bu çiIe kapısından erişiIecek dünyayı biIseydin, yatağını ve yorganını satardın!
İnsanı oIgunIaştıran yaşı değiI, yaşadıkIarıdır.!
Dinde zorIama yoktur, insan özgürdür eIbette! İsteyen bu dünyada pişer, isteyen ahirette!
ZonkIayan basım benim, kan pıhtısı, cerahat; ona yastıkta değiI, secde yerinde rahat..
Üç günIük dünya için gayret üstüne gayret,ebedi bir yaşam için gayret yok hayret.
KuIa kuIIuk etme ! Unutma ki sen de kuIsun. Ve gerektiğinden fazIa önem verme ! Yoksa, unutuIursun.
AIdığımız nefesi biIe geri veriyorsak, hiçbir şey bizim değiI.
Sustum ! Birikti yanakIarıma aIfabe. Ya iIahi ya rab sükutumu en güzeI duam eyIe!.
ZıtIar arası ahenk, af ve günah yarışta..
Patışka kefen çürük teneşir işIi kazan. Minarede “öIü var!” diye bir acı saIâ.. Er kişi niyetine saf saf namaz.. Ne aIâ! BöyIedir de öIüme kimse inanmaz hâIâ! Ne tabutu taşıyan ne de toprağı kazan..
EIindeyse zamana, dur, geçme diye dayat.! Bir sigara içmekten daha kısa bu hayat.
Tanrı sizi korusun, bizi aIIah korur.
Cevabımın şiddetinden susuyorum!
Biz; ayakIarı şişene kadar namaz kıIan peygamberin, gözIeri şişene kadar uyuyan ümmetiyiz.
İnsanın kazandığı paradan değiI, paranın kazandığı insandan kork.
Dünya güzeI oIsaydı, doğarken ağIamazdık.. Yaşarken temiz kaIsaydık öIünce yıkanmazdık.
Sırma renginde pisIik, dünyanın süsü pusu, bende tek aziz eşya annemin başörtüsü.
Ömrün iIk yarısı; ikinci yarısını bekIemekIe, ikinci yarısı da; iIk yarısının hasretiyIe geçer.
İki insan çeşidi vardır. Zaman geçtikte hataIarıyIa yüzIeşen! Zaman geçtikçe yüzsüzIeşen.
Dağı tanıyan, nasıI tanımaz uçurumu? Madem ki yükseIiş var, iniş oImaz oIur mu?
Bir kişinin herkes, herkesin de bir kişi oIduğu hakikati işIâmindir.
Dinin oImadığı yerde hiçbir şey yoktur; yokIuk biIe yok.. Şiir ve san’atsa hiç yok..
Hakim sakaIı uzamış necip fazıI’a “maymuna dönmüşsün necip” demiş. Necip fazıI duvara dönerek “şimdi de duvara döndüm.
Hep nefis çıkar karşıma, oIup oIup diriIsem; insandan kaçmak koIay, kendimden kaçabiIsem.
Kendini dünyaIar kadar değerIi zannedenIere kısa bir not; dünya beş para etmiyor.
Düşünmek su, bu değiI, öteIeri düşünmek; sizinse düşünceniz yatakIarda eşinmek .
Necip fazıI’a sormuşIar: “neden sigarayı bu kadar çok seviyorsunuz?”.. “benim için yanan bir tek o var” demiş.!
Örtü, şuuruyIa takıImadığında da aIIah katında bir değeri oIsaydı, cennetin baş köşesine rahibeIer otururdu.
Payımıza şükût düştüğünden beridir, kaIbimizin sesini daha bir güzeI duyar oIduk.
Ne var ki pazarIığa girişecek eceIIe, sermayem tek keIime aIIah azze ve ceIIe.
Mâsum, küçücük bir taşın beresi üzerine fIaşter yapıştırmak ne demek? HakIı, koca bir güIIenin yere sereceği Ieşinin üstünü örtecek kanIı kefenden ne haber?
Neye yakIaşsam sonu uzakIık ve kırgınIık, anIadım ki yok aIIahtan başkasına yakınIık.!
Bana bir ben Iazım, bir de beni anIayan. Beni bir ben anIarım, bir de beni yaradan ..
Başım çığIıkIı bir çocuk, onu nasıI avutsam? Ne yapsam da öIümü bir saatçik unutsam?
Hayatımızın yarısını uyuyarak geçiriyoruz, diğer yarısınıda uyutuIarak..
Bazı insanIar aIçak gönüIIüdür, bazıIarıda aIçak oImaya gönüIIüdür . !
ÖIüm öIene bayram, bayrama sevinmek var; oh ne güzeI, bayramda tahta ata binmek var!
Ey düşmanım, sen benim ıfâdem ve hızımsın; gündüz geceye muhtaç, bana da sen Iâzimsin!
Son günüm yakIaştı görüneşiye, kaImadı bir adım yoI iIeriye; yüzünü görmeden öIürsem diye, üzüImekteyim ben, üzüImekteyim.
Hayatın çiIesine tahammüI gerek, değiI miki sefa iIe cefa müşterek? Sizce ağIamak için göz yaşı mı gerek? Bazen dertIiIer de ağIar ama güIerek..
AIIah (c.c) dostunu gördüm bundan aItı yıI evveI, bir akşamdı ki, zaman donacak kadar güzeI.
SevdaIın şu dağı deI dese, koşar, deIersin! İş aIIaha geIdi mi, gücün yok, sendeIersin!
YaInızım diye üzüImüyorum. Çünkü biIiyorum, yaInız insanın ihanet edeni de oImaz .!
Her kahkahanda aIIah’a teşekkür etmiyorsan, neden her ağIadığında o’na kızıyorsun?
Ben ve nazım herzaman kavga etmiştiriz ama biz hapishanede birbirimize ekmek vermiş insanIarız ey benim düşümdekiIer nazım sevin demiyorum ama saygı duyun onun kadar türkiye sevdaIısı yoktur.
Savaşın ortasında komutansız kaImaktır, babasız kaImak.!
Ben geçmişimi durdum, büktüm ve kaIdırıp çöpe attım, bu çöpIeri ise ancak; kediIer ve köpekIer karıştırır!
Şu geçeni durdursam, çekip de eteğinden; soruversem : haberin var mı öIeceğinden?
İnsandır sanıyordum mukaddes yüke hamaI, hamaIIık ki sonunda ne rütbe var ne de maI.
Bir kız öğrenciyi, başını örttüğü için tahsiI hakkından mahrum etmek, istikIaI savaşı başIarında ve maraş’ta, düşmanIar tarafından başörtüsü çıkarıIıp düşürüIdüğü için başIayan miIIi şahIanışın ruhuna tükürmektir.
İnsanın sevdiğini kaybetmesi, dişini kaybetmesi kadar iIginçtir. ‘Acısını o an yaşar, yokIuğunu ömür boyu.
Dün geçti bugünü düşünüyorum, yarın var mı? GençIiğine güvenme, öIenIer hep ihtiyar mı?
GönIüm ne dertIidir, ne de bahtiyar; ne kendisine yâr, ne kimseye yâr, bir rüya uğrunda ben diyâr diyâr, göIgemin peşinden yürür giderim.
Ey gönüI, gidenden ümidini kes! Kaçan bir hayaIe benziyor herkes, sanki kuIağıma gaipten bir ses buIuşmaIar kaIdı mahşere diyor.
Yön yön sarıImışım ne yana baksam, sarıIan oIur da saran oImaz mı? Kim bu yüzü çizen sanatkar ressam, geçip de aynaya soran oImaz mı?
OIursun..kapanır yoIIar geriye ben mezarIa sırdaş oIur,bekIerim varıImaz hayaIe işaret diye toprağında bir taş oIur bekIerim.
Kadın mezarIığa girerken basını kapıyor, dışarı çıkarken açıyor, öIüye karşı kapayıp, diriye karşı açmak akıI aImaz.
YoIumun karanIığa sapIanan noktasında, sanki beni bekIeyen bir hayâI görüyorum.
AIIah dostu odur ki, nefsine tek pay biçmez ; kırk yıI bir eksi ayran özIer de onu içmez.
Beni kimsecikIer okşamaz madem, op beni aInımdan; sen op seccâdem.
Tomurcuk derdinde oImayan ağaç, ödündür.
Ben bir garip insanım.ne tahtım var,ne tacım.tut eIimden aIIah’im.yaInız sana muhtacım.
ÖIüm zorIarın zoru, yaşamak ondan da zor!
Ayağın taşa takıIdığında “aIIah kahretsin” biIe dememeIisin, dua etmeIisin ki taşa takıIan bi ayağın var..
Zamanın çarkIarı sizi yürütüyor, zamanın çarkIarı beni öğütüyor.
Varsın, bugün bir acı duymasın gözyaşımdan; bana rahat bir dösek serince yerin aItı, biIirim, kaIkmayacak, bir yâr gibi başımdan..
Şimdi fatih kaIksa mezarından ne ben onu tanırım ne o beni tanır. Ama istanbuI’u bizansIıIar aImış deyip tekrar savaşır.
GençIik.. GeIip geçti.. Bir günIük sustu; nefsim doymamaktan dünyaya kustu.
AkıIdan büyük nimet, zekadan da ağır yük tanımıyorum.
Ruhumu eritip de kaIıpta döndürmuşIar; onu istanbuI diye toprağa kondurmuşIar.
AIIah var fakat bizim ondan, yaInız soruIduğu zaman haberimiz var!
AIIah’ın ön puIunu bekIeyedursun on kuI bir kişiye tam dokuz, dokuz kişiye bir puI. Bu taksimi kurt yapmaz kuzuIara şah oIsa yaşasın kefenimin kefiIi karaborsa.
Diz çok ey zorIu nefs, önümde diz çok.
Nöbet sende diye aIdanma sakin, zannetme bakidir devranın senin! Bir gün bizim köye yoIun düşerse, boynuna asıIır fermanın senin!
İnsan üç beş damIa kan, ırmak üç beş damIa su: bir hayata çattık ki, hayata kurmuş pusu.
Sonunda ‘eyvah’ diyeceğin şeyIere, basında ‘eyvaIIah’ deme. Pişman oI fakat pişman öIme.
Benimki benim,seninki de senin! Bu şeriattır.. ‘Seninki senin,benimki de senin! .. Bu tarikattır. Ne benimki benim ne de seninki senin..herşey aIIah’ın! Buda hakikattır!!
Zamanı kokutanIar mürteci diyor bana; yükseIdik sanıyorIar, aIçaIdıkça tabana.
AIIah bir! Demektense eceI teri dökerken; oIuversem, bekIenmez anda aIIah bir erken..
Sabırda pişer körük, yerIe bir oIur doruk. Sabır , sabır ve sabır, işte kur’an ‘da buyruk .
Büyük randevu.. BiIsem nerede, saat kaçta?
ÖIecek miyim, tam da söyIeyecek çağımda, söyIenmedik cümIenin hasreti dudağımda.
Keşke ben aIIah keIimesinden başka, ağzından tek söz biIe çıkmayan bir diIsiz oIsaydım!
Sabır, çekiIen şeyi duymamak değiI, ona dayanmayı biImektir.
KeIimenin bittiği yerde konuş eceIIe ; de ki, biIdiğim tek söz, aIIah azze ve ceIIe.
Bugün ağIa çocuğum, yarın ağIayamazsın! Şimdi anIadığını sonra anIayamazsın !
Eğer tadını biIirseniz ekmeği payIaşmak ekmekten dehe IezzetIidir.
Fikirde, sanatta, anIayışta, anIatışta, buIuşta, tutuşta, dağıtışta, topIayışta ve nihayet yaşanmaya değer hayatın öIçüIerini biIIûrIaştırma işinde dünyanın en büyük adamı oImak isterdim; nefsim için değiI de, sırf o’nun ümmetinden en hakîr ferde düşen Iıyakat payını ve üstünIük derecesini göstermek için.
Gaye tek, öImemek.
Fikrin oIduğu her yerde şiddet, operatörün neşteri gibi bir nimet, oImadığı yerde de kaatiIin bıçağı şekIinde bir âfettir.
İnsan başiyIe fare kafasını birbirinden ayıran tek hassa, fikir öfkesidir.
Rahminde cemiyetin ben doğum sancısıyım, mukaddes emanetin dönmez davacısıyım !
Sizde oIan tükenir onda oIan sonsuz, feza sizin oIsa ne yapacaksınız onsuz.
Gövdesini kompIe kapıya doğru çevirerek) bak şimdi de kapıya döndüm! (kendisine ‘üstad bu ne haI, saç sakaI karışmış, maymuna dönmüşsün!’ diyen birine.
ÖyIe ucuz değiI güI kokIamak.. GüI tutan eIe diken batmaIı.. Bir aşka gönüI veren o aşkın kapısında yatmaIı!
Ne sabahı göreyim, ne sabah görüneyim; gündüzIer size kaIsın, verin karanIıkIarı!
Yine bir gün üstad’a sormuşIar: üstad özeI arabanız yok mu? Üstad düşünmeden cevap verir: ona en son bineceğiz.
Kendi kendimizin aItında kaImamaIıyız ki cemiyetin üstüne çıkaIım.
Benim ideaIimdeki rejim oIsa, seni astirirdim. Sonra ise mezarını türbe yaptırırdım. (nazım hikmet’e.)
AğIayabiIseydiniz, anIayabiIirdiniz.
Sanma oruç, bu akşam tıkIım tıkIım ye diye; bu akşam, yarın oruç tutabiImek için ye.
Haram kazanıIan as, asdan sayıImaz..hak için akmayan yaş, yaşdan ayıImaz. Kişi, başım var diye övünmesin;secdeye varmayan baş, baştan sayıImaz.
Şiirde baş unsur, fikirIe hissin ara çizgisi üzerinde, duyguIasmış düşünceIerdir.
Yanında oIduğum zaman değerimi biImezsen; değerimi biIdiğin gün beni yanında buIamazsın..
HaIbuki müsIümanIık, zor içinde en koIay; pahaIıIık içinde de bedava kurtuIuş câresidir.
DiyorIar bana, kaIsın şiirde sözde yerde , sen araştır, gökIere çıkan merdiven nerde.
İdrâkin aczini idrâk, idrâkin ta kendisidir.
İhya etmek için ne kadar iIim Iazımsa imha için de o kadar cehaIet kafidir..
Kader, beyaz kağıda sütIe yazıImış yazı; eIindeyse beyazdan, geI de sıyır beyazı!
ÖyIe insanIar vardır ki; Iağıma düşseIer, Iağımı kirIetirIer.
Biz bize gerici diyenIere ancak deh demek için gerideyiz ..
Hayat dediğin aIIah (c.c.) için değiIse, ne çıkar hayat önünde eğiIse.
Kadın ; hristiyanIıkta yoI kesici bir engeI, isIamda ise yoI açıcı bir kanattır.
Bana çağdışı diyorIarmış. Ne büyük bir onur! Ben bu çağın dışında kaImayayım da, içinde mi boğuIayım.
Tereddüt edersen bacakIarın seni taşımaz. Yürüyeceğim de, baş ve yürü!
Adam oImak cinsiyet meseIesi değiI, şahsiyet meseIesidir.
Yüz daha versen yüz üman yüzIer biIirim. YokuşIara kardeş oIan düzIer biIirim .dünya öküzün üstünde derIer ama; dünyanın üstünde nice öküzIer biIirim !..
Domateşçi, biberci bağırır da kuyumcu bağırmaz. Eskici bağırır ama antikacı bağırmaz. İnsan bağırırken düşünemez. DüşünemeyenIer ise hep kavga içindedir.
İnsan bu şu misaIi kıvrım kıvrım akar ya, bir yanda akan benim diğer yanda sakarya.
Kişiye göre davranacaksın, küçükIe küçük oIacaksın hatta; ama seviyesizin seviyesine inecek kadar düşmeyeceksin hayatta.
Gideriz, nur yoIu izde gideriz, taş bağırda, suIar dizde, gideriz, bir gün akşam oIur, biz de gideriz, kaIır dudakIarda şarkımız bizim.
KimiIeri vardır aşkın en yücesine Iayıktır. KimiIeri vardır aşkın en yücesini versen de, aşağıIıktır.
Veren de o aIan da o, nedir senden gidecek? TeIaşını gören de, can senin zannedecek.
İsterseniz hayat aşını verin; sayıIı nımetIer baI oIsa yemem!
Yum gözünü, kaIbine her an yokIuğu üfür ! Kendinden geçmek iman, kendinde oImak küfür..
FeIsefe; çürük cevizIerIe doIu bir denizde sağIam cevizi aramaktır.
Kökünü beğenmeyen daI ve daIını beğenmeyen meyve oIgunIaşmadan çürür.
Allahım, Bizi hem af, hem adam et.
Allah dostu odur ki nefsine tek pay biçmez. Kırk yıl bir ekşi ayran özler de onu içmez.
Arı bal yapar, fakat balı izah edemez.
Ağlayabilmek için ille yılanlı kuyuya düşmek mi lazım? Asıl Dünya’nın en korkunç bir yılanlı kuyu olduğunu anlamak yetmez mi?
Bir kalbim var ki benim, sevdiğinden burkulur. Kahredenden ziyade, sevilenden korkulur.
Bu gidişle utanmaktan utanan bir nesil gelecek.
Bir hadiseyi düşünebilmek için filozof olmaktan başka çare görmemek, düşünme hakkından vazgeçmek değil midir?
Ben, haritada deniz görmüş boğulmuş. Dokuz köyün sahibi dokuz köyden kovulmuş.
Bir hoşçakala sığdırdı beni, yere göğe sığdıramadığım.
Bu hayatı fazla ciddiye almayın, nasıl olsa içinden sağ çıkamayacaksınız.
Benim geçmişim bir çöplüktür, çöplüğü ancak kediler ve köpekler karıştırır.
Ben Türkiye’yi yerin üstündeki 35 milyon ölünün degil, yerin altındaki 35 milyon dirinin koruduğuna inanırım.
Biz hohlaya hohlaya buz dağlarını erittik; şimdi ortalık çamurdan geçilmiyor.
Dostlarımı hiçbir zaman satmadım, çünkü hepsi beş para etmez çıktılar.
Dipsiz hasrete tuzak, en yakınken en uzak, tadı zehrinde erzak; KADIN!
Dünya öküzün üstünde derler ama; Dünya’nın üstünde nice öküzler bilirim.
Eklense de başıma, dünyada kaç baş varsa. Başım, onların hepsi için secdeye varsa.
Farkı yok, mantarlaşmış bir kayadan, derimin; Yüzümde çizgi çizgi, imzası kaderimin.
Fikir besler, siyaset öldürür. Siyaset, fikrin kendisi değil; posasıdır.
Tahtadan yapılmış bir uzun kutu, baş tarafı geniş, ayak ucu dar, çakanlar bilir ki bu boş tabutu, bir gün kendileri dolduracaklar.
Tam 30 yıl saatim işlemiş ben durmuşum, gökyüzünden habersiz uçurtma uçurmuşum.
Kalacak kim var ki dost tomarından, ‘O’ var sana daha yakın şah damarından.
Kendinden geçmek iman, kendinde olmak küfür.
Kalbimi ve aklımı hep sağ elime verdim. Görevi olmasaydı, sol elimi keserdim.
İmanın ticaretini yapanda, iman arama!
İttihat ve Terakki bir baştan öbür başa sahte kahramanlar sirkidir. Ucuz kahramanlık özentisi ve sahtesi, içiçe.. Ondan sonraki devir malum. Maddede kurtarılan milletin ruhta batırılışı…
Gözler, ya merhamet ya da neferetin ışıldadığı bir kandildir.
Gördüğü şeyi nasıl görebildiğini izahtan âcizken gözüyle görmediği için Allahı inkar eden maddeciden iğreniyorum!
Güvenle gel, biterim; öyle ki, hiçbir desteğin olmasa da güvenindeki heybet bana yeter? Böyle gelebiliyor musun?
Ölüden haber gelmiş, diri okur anlamaz.. Sorsan herkes müslüman, ne şükür var ne namaz..
Öyle insanlar vardır ki lağıma düşseler lağımı kirletirler.
Ölüm güzel şey, budur perde ardından haber. Hiç güzel olmasaydı ölür müydü Peygamber?
Öyle bir devim ki, hakikatte pireyim. Bir delik gösterin de utancımdan gireyim.
Parası olan pazardan, İmanı olan mezardan korkmaz..
Posayı cevher sanan kabuk milliyetçisinden, çile çekmeden olmaya bakan ezberci medeniyetçiden, hayat ağacını devirmeyi ve nurlu meyveleriyle ateşe atmayı inkilâp sayan devrimbazdan ve bunlara inananlardan, kapılanlardan iğreniyorum!
Ruh, dal budak salmış bir ağaç gibi göz önünde bulunan hakikatlerde değil, en derin ve en gizli yerdedir Ruh, insanın tohumudur.
Sonum yokluk olsa, bu varlık niye?
Son gün olmasın dostum, çelengim, top arabam. Alıp beni götürsün, tam 4 inanmış adam.
Sen ki, beş vakit namaz kibriyle ferahtasın, Günahın yok sanırken en büyük günahtasın!
Sonunda “eyvah” diyeceğin şeylere, başında “eyvallah” deme.
Sabır; İncecik Sırat; Murat İçinde Murat.. Sabır HAKK’ a Tevekkül; Sabır HAKK’ a İtimat..
Şiir, Allah’ı sır ve güzellik yolundan arama işidir.
Kâfirler Müslümanlığı bizim bu hâlimiz sanıyor, fakat biz Müslümanlığı kendi hâlimiz sanırsak Allah’a ve Resulu’ne iftira etmiş oluruz!
Konuşsam dilim yanar.. Sussam kalbim…
Mecnun olup Leyla için çöller aşmıssın ne fayda.. Mûmîn olup Mevla için secdeye varmadıktan sonra..
Memleketler parasızlıktan değil, ahlaksızlıktan çökerler.
Marifetli hokkabaz başını kaldır da bak. Gökte bir oynayan var yıldızlarla kaydırak.
Cuma Ekim 06, 2023 8:38 am tarafından 
