Aşk da Allah'tan... mülk gibi.

Esirgeyen ve bağışlayan Allah’ın adıyla.Önce söz vardı, hayat sonradan geldi.Önce çile vardı ihsan
arkadan geldi.Önce iştiyak, arkadan sebat geldi.Sözün
yaradılışı Züleyha’nın yaradılışından evveldi. Adem, ki ona bütün
isimler öğretildi. Yûsuf’un kaderi Züleyha’ya tecelli. Züleyha’nın
kaderi Yûsuf’a tecelli. Kuyu. Zindan. Kuyu. Zindan. Önce çile arkadan
ihsan. Züleyha vazgeçti mi maşukundan?Mülk gibi
söz de, ne senin ne benim. Cümle gibi
aşk da ne senin ne benim. Söz de, aşk da,ne benim
ne senin.Bir yaz sabahına doğan ve su değdiğinde kokusunu salan
kırmızı sardunya,ağustos göklerinde başımın üzerinden geçen
bulut,mayıs gülü,ışıklı nisan yağmurune kadar
Allah’tansa,mülk gibi söz de ve aşk daO’ndan.“Sen”
tahtına yazıcı kimi oturtsa da,beşerî
bir sevgili ya da cismanî bir aşk gibi görünen,hiçbir yol
O’ndan özgeye çıkmıyor aslında, “gönül tahtına O’ndan özge sultan”
olmuyor.Değil mi ki her şey O’ndan,gidecek yer yok O’ndan
başka. Gelinen yer yok O’ndan başka.insan o ki, O’ndan başkasını
sevemez sevginin mahiyeti icabı, O’ndan
başkasını bilemez bilginin mahiyeti icabı.Işık ki tek kaynaktan
dağılır, ışığa yakın olan aydınlık, uzakta kalan karanlıktır. Her şeyin
O’ndan olması, ve ışığın tek kaynaktan dağılıyor olması O’ndan
başkasının bilinme ve sevilme ihtimalini tümden yok eder.Kimi zaman sevdiğimizin ne olduğunu bilmeden severiz.
Ve insan henüz neyi sevdiğini bilmediği böyle zamanlarda
O’ndan başkasını sevdiğini zannedebilir:Bir çiçeği, bir kuşu,denizi,
yağmuru,gökyüzünü, yazıyı,yazıyı yazanı, kalemi tutanı, bir
yaratılmışı hasılı.Söz gelimi Leylâ Mecnun’u, Şirin Ferhâd’ı,
Züleyha Yûsuf’usevdiğini zannedebilir.Oysa sevmek, en
fazla, neyi sevdiğini fark etmek demektir ve seven biraz da neyi
sevdiğini bilendir.Çünkü ışığın kaynağı tektir ve kim
aydınlığının kendinden menkul olduğunu iddia
edebilir?Her aşk O’na çıkar sonunda, O’ndan başkasını sevmek
imkansız gibidir. Seven neyi sevdiğini bilse
de bu böyledir, bilmese de bu böyledir.Bu yüzden değil mi ki
kendini kaybetmek gibi görünen aşk, aslında
kendini bilmek. İstese de insan O’ndan özgeyi sevme şansı yok. Şans
sözcüğü yok lügatlarde bundan böyle, O’ndan özgeyi sevme ihtimali yok.
Ve neyi sevdiğini bilenle bilmeyen arasındaki fark sadece bilmenin bilincinden ibaret.Küçük bir biliş farkı.Mülk
gibi aşk da Allah’tan.Ruhun da O, kalbin de O, aklın da O.Tenin
de O, canın da O, cismin de O.Ve aradan perdeleri kaldırarak
O’nu bilmek olarak tanımlanan şey, bu seyr ü sefer,
sadece O’nu bilmeyi bilmenin sancısından ibaret.Sevginin
yanılgısı yok. Yanlış olan neyi sevdiğini bilmemek ve yolu yanlış çizmek. Hangi kaynaktan geldiğini
suyun, hangi dağın üstünden döküldüğünü
aydınlığın, bilmemek. Bilmemek yanlış kılar sevgiyi.Züleyha
ki Yûsuf’u sevdi, ibtida, neyi ve kimi sevdiğini bilmedi. Sonra aşkın
kaynağını bildi, Yûsuf’u değil, Yûsuf’ta tecella eden nuru sevdiğini
fark etti. Yûsuf da, ki rüyasında güneş, ay
ve on bir yıldız ona secde etmişti, bir kuyuya atılmış ve kendisine
zindanda rüya yorumu verilmişti, önce aşkın kaynağını bildi sonra nurun
Züleyha suretinde tecellâ ettiğini fark etti. Biri suretten nura
yükselirken diğeri nurun surette tecellâ ettiğini idrak etti.işte
bütün hikâye: Kim düştü kuyuya, Yûsuf mu, Yakub mu, Züleyha mı? Zindan
kimin kaderi, Yûsuf’un mu, Yakub’un mu, yoksa Züleyha’nın mı? Yûsuf,
Yakub ve Züleyha yok aslında. Hepsi bir, hepsi O bir, hepsi tek bir.Söylenmemiş
Mesnevi kalmadı yer yüzünde. Her Yûsuf u Züleyha, bir öncekinin hem
aynı hem başkası. Bu nasıl mazmun, diyor ya, kalbi dipsiz derinliklerde
çoğalan Fuzuli, Farsça Divan’ının önsözünde, yani ki Mukaddime sinde.
Hiç kullanılmamış, diye kaldırıp atıyor ya bir imgeyi uykusuz kaldığı
gecelerin sabaha değdiği yerde. Sonra aynı gecelerin aynı sabahlara
değdiği yerde, bu kez, bu nasıl mazmun, diye yırtıyor ya kullanılmış
olan bir başka mazmunu. Hem bilinen hem bilinmeyen, hem kullanılmış bir
imge hem kullanılmamış bir imge; böyle olmalı ki sözün hükmü tamam
olsun. Eski zincire bağlanan bir halka, ama yeni, böyle olsun ki zincir kuvvetli olsun.Her
Yûsuf u Züleyha bir öncekinin hem aynı hem başkası. Bu da öyle. Ayna
aynı, kitap farklı.Şiir:bu kez. birkaç kitap yine
aynı ayna ve birkaç ruh hepsinin içinde mevcûd Züleyha’nın
acısı acının Züleyha’sı

Allah’tansa,mülk gibi söz de ve aşk daO’ndan.“Sen”
tahtına yazıcı kimi oturtsa da,beşerî
bir sevgili ya da cismanî bir aşk gibi görünen,hiçbir yol
O’ndan özgeye çıkmıyor aslında, “gönül tahtına O’ndan özge sultan”
olmuyor.Değil mi ki her şey O’ndan,gidecek yer yok O’ndan
başka. Gelinen yer yok O’ndan başka.insan o ki, O’ndan başkasını
sevemez sevginin mahiyeti icabı, O’ndan
başkasını bilemez bilginin mahiyeti icabı.Işık ki tek kaynaktan
dağılır, ışığa yakın olan aydınlık, uzakta kalan karanlıktır. Her şeyin
O’ndan olması, ve ışığın tek kaynaktan dağılıyor olması O’ndan
başkasının bilinme ve sevilme ihtimalini tümden yok eder.Kimi zaman sevdiğimizin ne olduğunu bilmeden severiz.
ÇOK GÜZEL EMEĞİNE SAĞLIK CNM

teşekkürler ablacım